موسي 625 اجاره نامه براي اين پروژه را لغو كرد، و پس از شكايت ناموفق كمپينگ ها از شهر، [80] سايت در ژوئن از وجود افراد كمپ پاكسازي شد.[81] موسي تصميم گرفت جزيره شكارچي و جزاير دوقلو را با پر كردن بيشتر خليج LeRoy به گردن رادمن متصل كند.[71] عمارت شكارچي خراب شده با ساخت ساحل تخريب شد.[82] زمين هاي گلف در ژوئن 1935، شانزده ماه پس از شروع ساخت، بازگشايي شدند. جان ون كليك زمين گلف جديد Split Rock را به عنوان بخشي از برنامه شهر براي ارتقا يا ساخت ده زمين گلف در سراسر شهر طراحي كرد.[83][84]

طرح نهايي براي ساحل در جولاي 1935 پرده برداري شد.[85][86][87] پروژه ساحل شامل پر كردن تقريباً 110 هكتار (45 هكتار) از خليج LeRoy و Pelham با محل دفن زباله بود، [3] و سپس در مجموع 4,000,000 يارد مكعب (3,100,000 متر مكعب) شن و ماسه.[88][89] موسي فكر مي كرد كه زباله هاي اداره بهداشت شهر نيويورك ارزان تر از شن و ماسه است.[88] در اوايل سال 1935، كارگران شروع به گذاشتن زباله‌ها در اطراف گردن رادمن، جزيره دوقلو و جزيره شكارچي كردند.[90][91] پس از شروع شستشوي زباله ها در ساحل، بقيه محل با استفاده از شن و ماسه در سال 1936 پر شد.[88][92] اين ساحل، طراحي شده توسط گيلمور ديويد كلارك و آيمار امبري دوم، در ژوئيه 1936 [75] [91] با وجود اينكه فقط تا حدي كامل شده بود، اختصاص داده شد.[93][94] اين ساحل به طور رسمي در 25 ژوئن 1937 افتتاح شد.[95] به زودي پس از افتتاح ساحل Orchard، گسترش يافت و با اتاق رختكن جنوبي در سال 1939 شروع شد.[96][97] آب بين شكارچي و جزاير دوقلو در سال هاي 1946 و 1947 با اسكله هاي جديد در هر انتهاي ساحل پر شد. اين تفرجگاه در سال 1947 گسترش يافت و در سال 1947 افتتاح شد، [98][73][69][99] بهبودهاي بيشتري در غرفه حمام در سال 1952 و به اسكله شمالي در سال 1955 انجام شد. يك جايگاه امتيازي جديد در شمال اضافه شد. پاويون در سال 1962، [98] و يك محدوده رانندگي گلف با بودجه خصوصي نيز در آن سال اضافه شد.[100] اين ساحل در سال 1964 بازسازي شد.[101]

در سال 1959، پس از اينكه بخش گردن رادمن پارك براي اهداف مختلف مورد استفاده قرار گرفت، اداره پليس شهر نيويورك از زمين پارك براي ايجاد محدوده تيراندازي گردن رودمن در انتهاي جنوبي شبه جزيره استفاده كرد. قبلاً، زمين پارك در گردنه رادمن كمتر مورد استفاده قرار گرفته بود و پليس نيويورك و ارتش ايالات متحده از زمين در زمان‌هاي مختلف استفاده مي‌كردند.

 ويلا هاي شيشه اي كردان با استخر هاي سر پوشيده

شهر در سال 1963 عمليات دفن زباله را در نقطه تالاپوسا در پارك خليج پلهام آغاز كرد.[104][105] طرح‌هايي براي گسترش محل‌هاي دفن زباله در پارك Pelham Bay در سال 1966، كه مي‌توانست دومين سايت بزرگ دفع زباله شهر را در كنار Fresh Kills در استاتن آيلند ايجاد كند، با مخالفت گسترده جامعه روبرو شد.[104] گسترش محل دفن زباله به عنوان راهي براي كاهش انباشت زباله در شهر تلقي مي شد و تالاپوسا به عنوان تنها مكان مناسب براي دفن زباله در نظر گرفته مي شد.[106] تلاش براي حفظ و نگهداري توسط دكتر تئودور كازيميروف، مورخ برونكس و رئيس انجمن تاريخي شهرستان برانكس، رهبري شد. در آگوست 1967 هنگامي كه هيئت برآورد شهر نيويورك عليه تلاش اوليه براي ايجاد منطقه حفاظت شده در سايت پيشنهادي گسترش دفن زباله راي داد، با شكست مواجه شد.[107][108] با اين حال، دولت هاي ايالتي و فدرال موافق اين نبودند كه محل دفن زباله در تالاپوسا واقع شود.[109] در 11 اكتبر 1967، شهردار جان ليندسي قانوني را امضا كرد كه اجازه ايجاد دو پناهگاه حيات وحش، پناهگاه حيات وحش توماس پل و پناهگاه جانورشناسي و زمين شناسي دريايي جزيره شكارچي را در محلي كه قرار بود محل دفن زباله گسترش يابد، امضا كرد.[104] ] تالاپوسا غرب تا مي 1968 به عنوان محل دفن زباله مورد استفاده قرار مي گرفت، زماني كه مجوز دفن زباله لغو شد.[106] در نوامبر همان سال، تالاپوسا غرب بخشي از پناهگاه پل شد.[110] دفن زباله هنوز تا اواخر سال 1975 كار مي كرد، زماني كه زباله هاي آنجا ده طبقه ارتفاع داشتند.[111] محل دفن زباله در سال 1978 بسته شد.[105] با اين حال، گزارشي كه در سال 1983 منتشر شد، ادعا كرد كه محل دفن زباله تالاپوسا، و همچنين پنج مورد ديگر در سرتاسر شهر، به شدت با "ضايعات سمي" تخليه شده از سال 1964 تا 1979 آلوده شده است.[112][113] گزارش ها حاكي از آن است كه زباله هاي محل دفن زباله منجر به مشكلات بهداشتي براي ساكنان جوامع مجاور مانند كانتري كلاب شده است. محل دفن زباله Tallapoosa در پارك Pelham Bay در سال 1988 به عنوان يك مكان زباله خطرناك تعيين شد و پاكسازي آن در سال 1989 آغاز شد.