فقط جريان ورودي آب اقيانوس اطلس سطح فعلي مديترانه را حفظ مي كند. زماني كه بين 6.5 تا 6 MYBP خاموش شد، تلفات خالص تبخير حدود 3300 كيلومتر مكعب در سال ايجاد مي شود. با اين سرعت، 3.7 ميليون كيلومتر مكعب آب در حوضه به سختي در بيش از هزار سال خشك مي‌شود و لايه وسيعي از نمك به ضخامت حدود ده‌ها متر باقي مي‌ماند و سطح درياهاي جهاني را حدود 12 متر بالا مي‌برد.[9]

نامگذاري و اولين شواهد
در قرن نوزدهم، زمين‌شناس و ديرينه‌شناس سوئيسي، كارل ماير-ايمار (1826-1907) فسيل‌هايي را كه بين لايه‌هاي رسوبي گچ‌دار، لب شور و آب شيرين قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار داد و آنها را دقيقاً قبل از پايان دوران ميوسن ته‌نشيني كرد. او در سال 1867 نام اين دوره را به نام شهر مسينا در سيسيل ايتاليا، مسينيان گذاشت.[10] از آن زمان، چندين لايه تبخيري غني از نمك و گچ ديگر در سراسر منطقه مديترانه به همين دوره مربوط مي شود.

بررسي لرزه‌اي حوضه مديترانه در سال 1961 يك ويژگي زمين‌شناسي را در 100 تا 200 متر (330 تا 660 فوت) زير كف دريا نشان داد. اين ويژگي كه بازتابنده M ناميده مي‌شود، خطوط بستر كنوني را از نزديك دنبال مي‌كند، و نشان مي‌دهد كه در گذشته به طور يكنواخت و پيوسته قرار گرفته است. منشا اين لايه تا حد زيادي مربوط به رسوب نمك تفسير شد. با اين حال، تفاسير متفاوتي براي سن نمك و رسوب آن ارائه شد.

پيشنهادات قبلي از Denizot در سال 1952 [12] و Ruggieri در 1967 [13] پيشنهاد كردند كه اين لايه مربوط به سن ميوسن پسين است و همان Ruggieri اصطلاح بحران شوري مسين را ابداع كرد.

داده هاي لرزه اي جديد و با كيفيت بالا در مورد بازتابنده M در حوضه مديترانه در سال 1970 به دست آمد.[14] در همان زمان، نمك در طول مرحله 13 برنامه حفاري درياي عميق كه از چلنجر گلومار تحت نظارت دانشمندان ارشد ويليام بي‌اف رايان و كنت جي هسو انجام شد، هسته‌گيري شد. اين نهشته ها براي اولين بار به عنوان محصولات حوضه عميق بحران شوري مسين تاريخ گذاري و تفسير شدند.

   ويلا هاي رامسر بهترين امكانات را براي سفر شما دارند

مخروط هاي گچ كه در اثر تبخير در كف دريا ايجاد شده اند. تبخير يك متر آب دريا حدود 1 ميلي متر گچ را رسوب مي دهد.

مقياس تشكيل گچ در حوضه سورباس (عضو Yesares). مخروط هاي رو به رشد نشان دهنده بارش در كف دريا (نه در داخل رسوبات) هستند.
اولين حفاري نمك مسينيا در بخش‌هاي عميق‌تر درياي مديترانه در تابستان 1970 انجام شد، زماني كه زمين‌شناسان در كشتي Glomar Challenger هسته‌هاي حفاري حاوي شن‌هاي آرويو و لجن‌هاي دشت سيلابي قرمز و سبز را كشف كردند. و گچ، انيدريت، سنگ نمك، و كاني‌هاي تبخيري مختلف ديگر كه اغلب از خشك شدن آب نمك يا آب دريا تشكيل مي‌شوند، از جمله در چند جا پتاس، جايي كه آخرين آب‌هاي تلخ و غني از مواد معدني خشك شده‌اند. يك هسته مته حاوي رسوب متقاطع بادي از تراوش روزن داران اعماق دريا بود كه به صورت گرد و غبار خشك شده بود و در دشت گرم خشك خشك در اثر طوفان هاي شن دميده شده بود، مخلوط با ماسه كوارتزي كه از قاره هاي مجاور دميده شده بود، و در نهايت در يك درياچه آب نمك كه بين دو لايه هاليت قرار گرفته است. اين لايه‌ها با لايه‌هاي حاوي فسيل‌هاي دريايي متناوب مي‌شدند، كه نشان‌دهنده دوره‌هاي خشك‌شدن و جاري شدن سيل است.

وجود انبوه نمك نيازي به خشك شدن دريا ندارد.[15] شواهد اصلي براي كاهش تبخير درياي مديترانه از بقاياي بسياري از دره‌هاي (در حال حاضر غوطه‌ور) است كه توسط رودخانه‌هايي كه به سمت دشت پرتگاه سرازير مي‌شدند، در كناره‌هاي حوضه خشك مديترانه بريده شدند.[16][17] به عنوان مثال، رود نيل بستر خود را تا 200 متر (660 فوت) زير سطح دريا در اسوان (جايي كه ايوان اس. چوماكوف روزن داران دريايي پليوسن را در سال 1967 يافت) و 2500 متر (8200 فوت) زير سطح دريا درست در شمال قاهره كاهش داد. [18]

در بسياري از نقاط مديترانه، شكاف هاي فسيل شده اي پيدا شده است كه رسوبات گل آلود در زير نور خورشيد و خشكسالي خشك شده و ترك خورده است. در سري مديترانه غربي، وجود تراوش‌هاي پلاژيك كه درون لايه‌هاي تبخيري قرار گرفته‌اند، نشان مي‌دهد كه اين منطقه در طول ۷۰۰ هزار سال مكرراً زير آب رفته و خشك شده است.