در سال 1890، مولالي پيشنهاد استفاده از اين سايت را براي نمايشگاه جهاني 1893 به دليل بزرگي آن داد؛ [57] با اين حال، نمايشگاه در نهايت به جاي آن به شيكاگو اهدا شد.[58] طاق تدفين خانواده پل نيز در آن سال براي حفظ علامت گذاري شد، [59]: 34 (PDF p.135)  و در ژوئيه 1891، به نوادگان خانواده پل اجازه نگهداري و بازسازي اين قطعه داده شد.[60]: 70. (PDF p.128)  پس از افتتاح پارك، به چند نفر اجازه داده شد در عمارت هاي داخل پارك اقامت كنند. در سال 1892، اداره پارك‌هاي عمومي شهر نيويورك به طور جداگانه اجازه اشغال خانه‌هاي شكارچي، هويت و جزيره دوقلو را داد. .193)  سال بعد، دو ساختمان در نزديكي پل پلهام به حراج گذاشته شد.[62]: 404 (PDF p.471)

مالكيت Pelham Bay Park زماني كه بخشي از برونكس در شرق رودخانه برانكس در سال 1895 به شهر ضميمه شد به شهر نيويورك منتقل شد.[54] عليرغم اينكه پارك براي استفاده عمومي بود، برخي از املاك قديمي پابرجا ماندند و تعدادي از آنها توسط خانواده هاي خصوصي اشغال شدند. به دليل دوري از شهر، NYC Parks تصميم گرفت 3000 هكتار (1200 هكتار) از پارك‌هاي Pelham Bay و Van Cortlandt را در وضعيت طبيعي خود نگه دارد، برخلاف برخي از پارك‌هاي ديگر نزديك‌تر به منهتن، كه به طور گسترده در حال محوطه‌سازي بودند.[63] : PDF pp.442–443  هيچ يك از خانه‌ها در سال 1899 اجاره نشدند، [64]: 23  اما تا سال 1900، سي و شش خانه در پارك به عنوان اقامتگاه خصوصي مورد استفاده قرار مي‌گرفت كه 75 درصد از خانه‌هاي اجاره شده در پارك‌هاي برونكس را شامل مي‌شد. [65]: 20  اين تعداد در سال بعد به سي و سه كاهش يافت.

  ويلاهاي كردان و استخر هاي داغ شو تجربه كردي

در بهار 1902، NYC Parks دو خانه را در پارك ويران كرد و از چوب باقيمانده براي ساخت حمام‌هاي رايگان استفاده كرد كه در آن تابستان توسط حدود 700 حمام كننده در روز استفاده مي‌شد. جزيره به مقصد تعطيلات تابستاني محبوب تبديل شد.[68][69] به دليل ازدحام بيش از حد در جزيره هانتر، NYC Parks دو سال بعد يك اردوگاه در گردنه رادمن در نوك جنوبي جزيره با 100 حمام افتتاح كرد.[69][46][54][70] ساحل Orchard، در آن زمان يك منطقه تفريحي كوچك در نوك شمال شرقي گردن رادمن،[71] در آن سال گسترش يافت.[70] در سال 1904، يك زمين ورزشي در پارك Pelham Bay افتتاح شد.[72]

در سال 1917، جزيره هانتر نيم ميليون بازديد كننده فصلي را ديد.[69] ساحل Orchard نيز محبوب شد، با ميانگين 2000 بازديدكننده در روزهاي هفته تابستان و 5000 بازديدكننده در تعطيلات آخر هفته تابستان در سال 1912.[46] با اين حال، وضعيت پارك در دهه 1920 با توسعه مناطق اطراف شروع به كاهش كرد. تأسيسات پارك به دليل استفاده بيش از حد كثيف و رو به زوال بود و خرابكاري هاي زيادي صورت مي گرفت.[46][54] جزيره شكارچي بسته شد و كمپينگ ممنوع شد، بنابراين برخي از مشتريان پارك شروع به كمپينگ غيرقانوني كردند.[73]

دهه 1930-1960: پروژه هاي نوسازي موسي
منطقه تفريحي ساحل Orchard و زمين گلف Split Rock با تلاش رابرت موزس، كميسر پارك شهر نيويورك ايجاد شد.[74][3][75] موسي بلافاصله پس از تصدي سمت خود در سال 1934، به مهندسان دستور داد تا هر پاركي را در شهر فهرست كنند تا ببينند چه چيزي نياز به بازسازي دارد.[76] او پس از اينكه محبوبيت كمپينگ جزيره شكارچي را ديد، براي يك منطقه تفريحي ساحل Orchard جديد طراحي كرد.[69] در 11 فوريه 1934، موسي طرحي را براي زمين گلف جديد اعلام كرد.[74] دو هفته بعد، او طرح ديگري را براي ساحل ارتقا يافته اعلام كرد كه از طراحي ساحل جونز در لانگ آيلند الهام گرفته شده بود.[77] ساحل و زمين گلف موجود از طريق اداره پيشرفت كار (WPA) تحت برنامه نيو ديل دهه 1930 بازسازي خواهد شد.